Nooit meer bacalhau

Joop trekt zijn revolver en zegt tegen Pedro, de chauffeur van de ambulance: ‘Als jij hier nu stopt, schiet ik je neer en laat je aan de kant van de weg liggen. Je doet ’t maar in je broek als je echt zo nodig moet.’ Het is 1975. De Koude Oorlog woedt. Amerika, Rusland en China strijden om de wereldmacht en toegang tot grondstoffen. In Afrika vecht Angola voor onafhankelijkheid tegen kolonisator Portugal. Er ontstaan vier bevrijdingsbewegingen. In het noorden is dat de FLEC, die ook strijd voert met de MPLA, de partij die de eerste regering vormt van de socialistische Volks Republiek Angola. In Nederland zijn solidariteitsbewegingen actief. Het Medisch Komitee Angola (MKA) stuurt een medisch team naar Cabinda. ‘Hun strijd onze strijd, internationale solidariteit.’ De net afgestudeerde Jarl Chabot (1947) sluit zich hierbij aan. Hij schetst een wereld waarin zijn politieke overtuigingen heftig botsen met die van anderen. Waarmee hij een authentieke blik biedt op het turbulente leven van jonge Nederlanders in oorlogsgebied. Oud-minister Jan Pronk: ‘Het boek geeft inzicht in persoonlijke ervaringen in een context die niet alleen historisch belangwekkend is, maar ook nu nog geldt.