De nachten hadden naar de wadden gemoeten.

Manja Croiset is een dochter van Shoah-overlevenden. Ze is de jongste van 3. Moeder Paula Kool 1918-2012 was Joods en verloor haar hele familie. Vader Odo Croiset 1915-2011 was in diverse kampen wegens illegaal drukwerk. Na de lagere school bezocht Manja Croiset het Barlaeus Gymnasium. Ze kwam, als 2e generatieslachtoffer, op jonge leeftijd in de psychiatrie terecht. Ze verbleef vele jaren in klinieken. Daarover is ze op haar zestigste gaan publiceren. Ze is negen jaar werkzaam geweest bij het Leidsch Dagblad. Er is een film over een deel van haar leven gemaakt door de documentairemaker Willy Lindwer. Deze ging in première op 24 februari 2014 in EYE in Amsterdam. De schrijfster heeft de grammaticale vorm onverwerkt verleden tijd ingevoerd, zowel de film als haar boek Mijn leven achter onzichtbare tralies worden hiermee geopend. Eveneens heeft de dichteresmet Bloemlezing of rouwkrans en Prozee als synoniem van lyrisch proza de Nederlandse taal verrijkt. De eigen schrijfstijl benoemd als: idiosyncrasie, medisch jargon. Gaandeweg haar loopbaan heeft ze zich ontwikkeld tot woordcartoonist. Dit was de aanzet tot haar verdere werk, breder dan egodocumenten. Ze is negen jaar werkzaam geweest bij het Leidsch Dagblad, in de periode 1968-1977. De schrijfster is behept met hyperthymesia. Ze ziet zichzelf als activiste. Croiset werkte in 2014 mee aan een programma bij EO over euthanasie en was in 2012 en 2015 onderwerp van twee reportages van de Joodse Omroep. Ze leverde een bijdrage aan de dissertatie van Mw MK Dees When Suffering becomes unbeareble. als casus, maar tevens met een gedicht. Aangezien Croiset niet anoniem wilde, gezien haar statement uit de taboe sfeer.