Van glorie en lijden

Oorlogspoëzie! Alweer oorlogspoëzie! Wie bevrijdt ons van oorlogspoëzie? Dergelijke uiting van fijnproevers-wrevel wordt meer gehoord in een tijd, waarin groote en kleine verzamelingen zoogenaamde oorlogspoëzie de boekenmarkt dreigen te overstroomen. Al te dikwijls helaas stuit men bij het doorbladeren van zulke verzamelingen op zooveel minderwaardigs, wat met literatuur of poëzie hoegenaamd geen uitstaans heeft, dat men zeer geneigd is uit een artistiek oogpunt alle oorlogspoëzie per se te veroordeelen. Ik weet wèl: tal van dichters hebben nu reeds den oorlog en zijne hevige ontroeringen bezongen van uit hun veilig ivoren torentje. De beste stuurlui staan immers aan wal. Hoeveel echter ‘dichtten’ op de vuurlinie zelf, midden het geraas en het doodsgevaar van het moderne oorlogstuig? Bitter weinig. Tot die weinigen, vriend lezer, behoort de dichter van ‘Van glorie en lijden’. Een dichter-soldaat, een uitverkorene! zijne sonnetten - een dichtvorm om zijne kernachtigheid en bondigheid door den dichter gebruikt - schiep hij, behalve enkele die hij in het hospitaal of tijdens een kort verlof fabuleerde, in de loopgraven aan den Yser zelf. Paul De Keyser, 1917