Aan de zijlijn

Nico Koolsbergen (1945) zoekt sinds zijn kinderjaren zonder veel succes naar dé (christelijke) waarheid. Zijn stevige gereformeerde opvoeding zit hem daarbij al zestig jaar in de weg, maar hij heeft nooit de behoefte gevoeld de kerk overboord te gooien. Sinds een jaar of acht studeert hij intensief op kerk en theologie. Niet direct uit overtuiging maar omdat hij graag studeert en schrijft en deze onderwerpen interessant vindt. Zie het maar als een hobby, een verslaving. In gedachten schrijft hij zijn teksten wel voor sommige familieleden en vrienden. Hij doet nog dagelijks ontdekkingen die hij met hen zou willen delen. Zijn belangstelling gaat vooral uit naar het vroege christendom en achtergronden van de bijbel. De schrijver was zijn hele werkende leven dagbladjournalist in vele functies, waaronder een aantal jaren 'redacteur geestelijk leven'. Vaak zei hij toen dat zijn baas hem betaalde om onder werktijd zijn eigen zoektocht voort te kunnen zetten. Klassieke muziek is een andere rode draad in zijn leven en ook daarbij heeft hij - als kunstredacteur - een aantal jaren zijn muziekliefde kunnen combineren met zijn dagelijks werk. Andere dingen waar hij zich volop mee bezighoudt zijn fotografie en film. En zoals het een oude man betaamt is hij dol op zijn kleinzoons! In de loop der jaren is zijn liefde voor het rooms-katholicisme gegroeid. Zelf heeft hij na jaren uiteindelijk geestelijk onderdak gevonden bij de anglicaanse kerk. Het grensvlak van Rome en Reformatie is hem lief. Dat klinkt door in de teksten die hij schrijft.