Jan Joris Glaskegel

Plotseling werd Jan Joris ernstig en zei: “Mocht één van ons iets overkomen, red dan jezelf en treur niet.” “Het klinkt als een code Joris”, zei Vincent die de betekenis van deze woorden ten volle begreep. “Het is een moeilijke code, onze code, Vin.” Vincent knikte en samen maakten ze plechtig het vriendengebaar. Het was tijd voor actie om de buit binnen te halen. Het donker maakte de twee onzichtbaar. Behendig en geruisloos klommen ze via het touw op het schip. Het schip was iets hoger dan hun eigen schip. Ze kwamen op het dek en lichtten het anker zo stil mogelijk. Er liepen twee matrozen in uniform. Dat maakte de jongens duidelijk dat het om een Turks handelsschip ging. Plotseling hoorden ze flink wat geblaat en heel wat getrappel. Ze zagen een kleine kudde schapen op zich af komen die naar het vooronder werd geleid. Vincent keek Jan Joris even aan en sloop schaapachtig mee. Jan Joris sloop naar één van de matrozen die hij onverwacht van achteren vastpakte met zijn hand over zijn mond. Geruisloos gaf hij een ruk aan zijn nek, waarop de matroos slap in zijn armen viel. Zachtjes sleepte hij de matroos achter een tros touw. Daarna ging hij op zoek naar een volgend slachtoffer.