Mathilde walst door het leven

Dennis Lautstedt (14 april 1977-14 december 2025) is een fictieve verhalenverzamelaar, essayist en reiziger, vooral bekend om zijn werk op het snijvlak van orale geschiedenis, fictie en volkscultuur. Hoewel Lautstedt zelf nooit als auteur van fictie optreedt, is zijn invloed op de vertelkunst en het behoud van marginale stemmen in Europa aanzienlijk. Zijn bestaan wordt soms betwijfeld, maar zijn nalatenschap — verspreid over obscure tijdschriften, cassettebandjes en handgeschreven notities — leeft voort onder cultliefhebbers en verhalenjagers. Volgens overlevering werd Dennis Lautstedt geboren in het grensgebied tussen Duitsland en Tsjechië, in een dorp dat inmiddels van de kaart verdwenen is. Hij zou hebben gestudeerd aan de Universität Leipzig, waar hij een fascinatie ontwikkelde voor verdwenen talen, vergeten rituelen en de overgebleven fluisteringen van premoderne volksverhalen. Vanaf de jaren 1990 doorkruiste hij Europa te voet, op de fiets en met lokale treinen. Hij verbleef lange tijd in herbergen, verlaten abdijen en tijdelijke gemeenschappen. Overal waar hij kwam, luisterde hij. Hij noteerde. Soms nam hij op. Zijn verzameling verhalen werd bekend als de Lautstedt-cyclus, een niet-lineaire, fragmentarische collectie waarvan delen zijn opgedoken in ondergrondse tijdschriften, zelfgemaakte bundels en podcasts. Lautstedt zag zichzelf nooit als schrijver, maar als "doorgeefluik van de stem die dreigt te verdwijnen". Zijn 'verzameltechniek' bestond uit langdurige gesprekken, zwijgende wandelingen en het bestuderen van gebaren en stiltes. Critici hebben zijn benadering omschreven als "etnografische fictie" of "literaire veldnotities". Hij wordt regelmatig aangehaald in het werk van jonge Europese schrijvers die zich interesseren voor oraliteit, verdwijnende gemeenschappen en niet-westerse vertelstructuren. Zijn invloed is terug te vinden in het werk van fictieve auteurs als Brod Buwalski, Miloš Hrubý, Adrie Vermetten, Gerben H. Zalms en de Belgische undergroundschrijfster Kato B. Er bestaat een academisch debat over de vraag of Dennis Lautstedt ooit echt heeft bestaan. Sommigen beweren dat hij een pseudoniem is voor een netwerk van verhalenverzamelaars. Anderen zien hem als een literaire mythe, ontstaan uit de drang om de stemlozen een gezicht te geven. Desondanks is de figuur Lautstedt uitgegroeid tot een icoon van het literaire veldwerk. Bekende werken (selectie) • De dronken cartograaf en andere stemmen (samengesteld uit veldnotities, 2003) • Het fluisteren van stenen: ongedateerde transcripties (gepubliceerd postuum, 2011) • Geen begin, geen einde: de Lautstedt-cyclus (in delen verspreid, nog steeds groeiend)