Een laatste passeggiata

De zeventiger Francesco woont reeds jaren in eenzaamheid aan de periferie van het centrum van de Italiaanse stad Triëst. Zijn leven werd getekend door de intellectuele discussie, de voorliefde voor contemplatie over de maatschappij, en de scherpe discussies met zijn dochter Alessia. Wanneer hij te horen krijgt dat hij ongeneeslijk ziek is en nog slechts een korte tijd te leven heeft, blikt hij met weemoed terug op zijn rol als vader jegens Alessia en komt hij tot de conclusie dat hij te veel de gedaante van intellectuele gids, doch te weinig de rol als vader had aangenomen. Op een laatste wandeling door de Italiaanse havenstad tracht hij zijn verleden met haar heden te doen samenvloeien, in de hoop toch nog herinnerd te worden als vaderfiguur. "Een laatste passeggiata" is een verhaal van eenzaamheid, medeafhankelijkheid, melancholiek en gelukzalig verdriet, maar bovenal is het een ode aan de tijdloosheid van de herinnering.