HET ROZE VESTJE

Anneke Appel aan het woord: Vanaf mijn tweede mocht ik wel eens met mijn tante Nel mee, voor op haar fiets, naar het peuterklasje in Santpoort waar zij les gaf. Geweldig was dat. Pas met vier jaar kon ik naar de Montessori kleuterschool in Bloemendaal. Daar had ik een ruitjesschrift waarin ik op cijfers oefende. Voor de eekhorentjes onderweg naar de ‘school met den bijbel’ in Ede had ik meer belangstelling dan voor de dagbesteding daar. Letters leerde ik pas op ‘de grote school’ (de Nutsschool) in Breda. Bij juffie Boon, de liefste en beste juffrouw ooit, moesten wij met een kroontjespen, zowel met onze rechter- als met onze linker hand schrijven. Op het gymnasium in Gouda hadden wij een lerares tekenen die geen orde kon houden. Om ons toch rustig te laten werken las zij voor. Zo maakte ik kennis met An Rutgers van der Loeff-Basenau en met Jean Paul Sartre. Overeenkomsten tussen ’Zó kan het ook (misschien)’ realiseerde ik mij pas later. Oorspronkelijk hanteerde ik hiervoor de titel ‘Troostverhaal’. Onze leraar Nederlands was niet scheutig met cijfers. Toch kreeg ik ooit bij hem een 10 voor een opstel. Ondanks dat succes, verruilde ik het ‘Coornhert’ voor de Rijks HBS. In 1968 haalde ik, pre Mammoetwet, het B-diploma. Van mij werd verwacht dat ik een Universitaire studie zou doen. Daarmee ben ik keurig begonnen, maar het beviel me niet. Ik gaf de voorkeur aan een praktische opleiding en haalde moeiteloos het diploma ‘verpleegkundige A’ in Utrecht. Door mijn huwelijk belandde ik in Oman, op Goeree-Overflakkee, in Brunei, in Bangkok, in de Bollenstreek en opnieuw in Breda. Mijn man en ik kregen drie kinderen. Toen de oudste naar de middelbare school moest, kozen wij ervoor om in Nederland te zijn, zodat ons kroost niet naar een kostschool hoefde. Bijna vijf en twintig jaar woonden wij in Noordwijkerhout Daar deed ik vrijwilligerswerk bij de lokale omroep als Geertje Schot. In het voorjaar gidste ik op een rondvaartboot. In een serviceflat begon ik simpel keukenwerk, om iets nuttigs te doen te hebben. De directrice zocht een vervangster. Zij ontdekte dat ik ‘gediept’ was en benoemde me tot adjunct. Ondanks deze bliksemcarrière stopte ik wegens familieomstandigheden. In al die buitenlanden was het vrijwel onmogelijk om een baan te bemachtigen. In Oman was een werkvergunning nodig en een Engels diploma. Ik speelde er amateur toneel, trad op in een cabaret en kreeg onze oudste dochter. Voor de bevalling echter, ging ik in mijn eentje naar Nederland. Op Flakkee werd onze zoon geboren en hield ik me bezig met subsidie aanvragen voor de crèche. Op Borneo werd onze jongste dochter geboren en schreef ik te hooi en te gras stukjes in het blad voor de Nederlanders, de Bruned. In Bangkok schreef ik samen met een vriendin een cabaret voor Koninginnedag. Het blad voor Nederlanders ‘De Tegel’ heb ik mogen moderniseren en redigeren. Mede daardoor werd ik uitgenodigd om mee te werken aan het boek ‘Life on the move’,