Serpentine en Confetti

Aljonoesjka Eind jaren zestig van de twintigste eeuw bevalt Noesjka van een schrikkelkind, dat ze Kate noemt. Het luidt een tijdperk in van zure appels, stevig doorbijten en zelf de slingers ophangen. Meestal met een kopje thee erbij. Het lijkt wel of haar geboortedag een soort kortsluiting veroorzaakt in het bestaan van Kate. Als een rode schrikdraad in haar leven. Ze blijkt een bijzonder kind, waar niets van wat Noesjka ooit geleerd heeft op van toepassing is. Katherine Van jongs af aan is Kate’s honger naar informatie onstilbaar geweest, haar hersenkraken hoorbaar. Dertien ‘echte’ verjaardagen later hopt ze nog steeds rusteloos van de ene opleiding naar de andere en van het ene baantje naar het andere. Soms saai, maar nu eens niet. Het lijkt erop dat het laatste puzzelstukje op zijn plaats is gevallen. Als ze geconfronteerd wordt met een nieuwe tegenslag, trekt ze zich verder terug uit het openbare leven. Al luisterend naar muziek raakt ze verstrikt in een web van herinneringen, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor haar moeder. Meestal zijn haar hersenspinsels zoet, soms ook zuur, maar altijd met moed en hoop. Zoals ze dat van haar moeder geleerd heeft.