In memoriam Nelleke Smalbraak II

Niet lang na het overlijden van Nelleke schreef ik ‘In memoriam’. Dat geschrift kan gekarakteriseerd worden als een verzameling aantekeningen, die voornamelijk is bedoeld voor mijzelf: om te kunnen teruglezen hoe onze relatie is geweest, wat we zoal met en aan elkaar hebben ervaren en hoe we daarover dachten. In ‘In memoriam II’ ligt de nadruk meer op Nelleke: wie zij was, hoe zij dacht, wat haar dreef en hoe zij in het leven stond. In de voorbije jaren vertrouwde ik mijn gedachten vaak toe aan het papier. Ik liet haar mijn hersenspinsels altijd lezen. En daar spraken we dan over. Zo leerden we elkaar steeds beter kennen. In haar boekenkast vond ik een doos vol met zulke aantekeningen terug: klaarblijkelijk waren die haar dierbaar. Helaas kan ik dit schrijfsel niet meer met haar delen: dat zou opnieuw een opstapje hebben gevormd voor een gesprek, dat niet veel anders zou zijn geweest dan de honderden gesprekken die wij in de afgelopen jaren met elkaar hebben gevoerd: over de wereld, ons leven, ons geloof en de vergankelijkheid: een bruisend mengsel, een “crater seriorum et iocorum”.