Ze valt nog onbezonnen

Dit is het dagboek van een 1664 weken oude vader die sinds kort een tweede dochter heeft. Eerst had hij er maar één maar toen kwam er een tweede bij. Hij ontdekt door hen de gelijkenissen tussen kleine en niet zo kleine mensen. Mijmerend over de eeuwigheid ziet hij de toekomst en het verleden in de opgroeiende meisjes. Door hun ogen kijkt hij opnieuw voor de eerste keer naar het leven dat zo mooi is dat het pijn doet. "Een klein kind hebben, geeft je tijd om stil te staan bij de dingen die ertoe doen. Toch wanneer ze een dutje aan het doen zijn." Hij leert geleidelijk aan dat hij niets heeft aan zijn filmregie opleiding als het op kinderen aankomt. ""Misschien schrijf ik ooit wel eens een langspeelfilm, maar voorlopig houdt ik het op iets kort. Ik heb dit boek geschreven tussen mijn 32 en 35 jaar. Door het slaapgebrek is mijn aandachtspanne nog korter dan anders. Net zoals die van mijn dochtertje kort is. Je kan dus stellen dat we elkaar begrijpen. In deze korte stukjes ga ik op zoek naar wat er in hun kleine hoofd omgaat en wat dat doet met mijn grote hoofd."