Rozen zijn rood en het gras altijd groener

Alles leek perfect. Huisje, tuintje, boompje, beestje zoals ze zeggen. Het was er allemaal, althans toch voor de buitenwereld. 20 jaar zat ik al opgesloten, opgesloten in mijn naar de buitenwereld uitziende perfecte leven. Ettelijke keren heb ik de conversatie uitgelokt. Telkens stotend op een muur bleef de frustratie van het zwijgen. En nu, nu was het zo ver. Eindelijk denk ik aan mezelf en ga ik ervoor. De sprong in het diepe, terug naar de vrijheid. Terug naar een leven waarin ik van waarde ben, of dat dacht ik toch.