Weer boven Jan

Hoe ”Weer boven Jan” tot stand is gekomen. Na het overlijden van mijn geliefde heb ik dit boekje geschreven. Het is voor mij een dierbaar document en mijn manier van rouwverwerking geweest. Nadat verschillende mensen me aanraadden het uit te geven, duurde het nog ruim een jaar voor ik daar zelf aan toe was. Ik hoop oprecht dat dit boekje vanuit het hart wordt gelezen en dat degenen die zich er hier en daar in zullen herkennen zich daardoor getroost mogen voelen. Op de meest onverwachte momenten kon het verdriet zo sterk aanwezig zijn, dat ik mezelf letterlijk de ruimte moest geven en naar buiten ging. Zoals een ander het graf van een dierbare bezoekt, ging ik naar het strand, liep langs de vloedlijn, staarde naar de zee en liet wat ik voelde op me inwerken. Thuisgekomen klapte ik de laptop open en begon te typen. Veelal op rijm. Het hield me behoorlijk bezig. Tijdens het fietsen en wandelen was ik aan het dichten. Als ik wakker werd, was dat vaak met een gedicht op mijn lippen. Soms stapte ik ’s nachts mijn bed uit als ik niet kon slapen, omdat de woorden zich alsmaar bleven opdringen. Ik wilde het verdriet de ruimte geven. Tranen betekenen leven, las ik onlangs. Ze mogen stromen. Ik kreeg ook opeens de behoefte om te gaan schilderen, zowel intuïtief als gericht. Na acht maanden had ik nog het gevoel in een mist te leven. De glans was eraf. En na negen maanden voelde ik me zomaar even blij. Dat gaf me hoop. Maar ook daarna bleef het op en neer gaan. Het schrijven, maar vooral het constant corrigeren, nam zoveel tijd, aandacht en nachtrust in beslag, dat ik vaak dacht opgelucht te zijn als het boekje af zou zijn, maar het tegendeel was waar. Een vreemde gewaarwording vond ik dat. Ik was me bewust, dat er nog zoveel was om dankbaar voor te zijn, maar dat werd nog overschaduwd door het verdriet. En toen op een dag leek de mist opgetrokken. Ik kon opeens weer genieten van het oppassen op mijn kleinkind. Ik denk dat ik toen kon zeggen: ik ben weer boven Jan. Het gemis blijft, de ene keer sterker dan de andere keer, maar het rauwe verdriet is verzacht. Ik zoek mijn weg, koester de herinneringen en tel mijn zegeningen.