No-Ráh

Ze doet haar ogen open. Ze ziet niets. Duisternis. Langzaam draait ze haar hoofd, maar nog steeds---niets. In haar hoofd is alles stil. Geen informatie over waar ze is of waar ze zou kunnen zijn---niets. Strak en stijf ligt ze daar. In het niets; zonder tijd. Het niets is heel licht, maar toch drukt het op haar lichaam en geest. Met moeite haalt ze adem. Ze ademt diep in, maar door een overdaad aan zuurstof wordt ze duizelig. Zoals haar geleerd is dwingt ze zichzelf haar ademhaling te regelen. Verbaasd vraagt ze zich af: Hoe deed ik dat? Hoe wist ik wat ik moest doen? Een scherpe pijn in haar achterhoofd dwingt haar om haar ogen te sluiten. Ze ademt langzaam in en probeert zich weer te ontspannen. Direct wordt haar geest, als met de schok van een plotselinge donderslag, gebombardeerd door een golf van indrukken. Duizenden geuren en een kakofonie van geluiden van verschillende intensiteit dringen haar bewustzijn binnen. In een onmiddellijke instinctieve reactie blokkeert ze alles. In haar blanco geest vormt zich een vraag zonder woorden: Wie, wat, waar, waarom? En vooral: wie ben ik?