Stilte is geen afwezigheid van leven. Het is een plek waar herinnering woont.

Een poëtische, indringende reis over een kanaal dat zijn stem verloor Het Canal de la Meuse in Noord-Frankrijk is meer dan een waterweg. Het is een levend geheugen van dorpen, mensen en natuur – en dat geheugen dreigt te verdwijnen. In Het Kanaal dat Stilviel vaart Gaia, een karaktervolle boot, stroomopwaarts door een wereld die langzaam verstilt. Ze ontmoet sluizen die hun naam zijn vergeten, bruggen die niet meer denken, dorpen waar de bakker is verdwenen en oevers die overwoekerd raken. Onder de oppervlakte speelt een grotere strijd: klimaatverandering, watertekorten en verdwijnende infrastructuur zetten het kanaal onder druk. De natuur reageert met overmatige plantengroei, vissterfte en veranderende stromingen. Toch ontdekt Gaia onderweg ook hoop: in de stilte van het water, in het geduld van een brug, in de verhalen die het landschap nog fluistert. Met een mengeling van realistische details en magisch-realistische verbeelding schetst dit boek een liefdevolle maar urgente ode aan de Franse waterwegen – en een waarschuwing dat stilte niet altijd leegte is, maar soms het laatste wat overblijft om naar te luisteren.