En toch sta ik hier.

Ik was nog een kind toen ik volwassen moest worden. Ik droeg verantwoordelijkheden die nooit van mij waren. Er was chaos. Rook. Stilte. Schreeuwen. En ik, die bleef proberen iedereen te redden. Terwijl niemand mij ooit kwam redden. Ik schrijf dit boek niet omdat ik alles al heb geheeld. Ik schrijf dit omdat ik nog steeds elke dag probeer te leven met de littekens van mijn jeugd. Omdat ik weet hoe het voelt om jezelf te verliezen in de pijn van anderen. Omdat ik weet hoe het is om op een plek te zijn waar niemand je écht ziet — en dan tóch door te gaan. Dit is geen succesverhaal. Het is geen handleiding. Het is een overlevingsverhaal. Mijn verhaal. En misschien ook een beetje het jouwe. Als jij ooit het gevoel had dat je te veel voelde, te snel moest opgroeien, of te vaak sterk moest zijn voor anderen… Dan is dit boek voor jou. Ik sta hier nog. En jij ook. En dat is geen zwakte. Dat is kracht.