Blijvende Herinneringen van een Bittere Schoonheid

Martijn den Hertog (Leerdam 1974) In het archief van mijn opa, ds. Willem Eike den Hertog (1913-2008) trof ik allerlei documenten aan over de periode die hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in Dachau gevangen zat. Over die periode heeft hij met de familie nooit gesproken. Naast een uitgetypte lezing en een daarop gebaseerd uitgebreider manuscript over zijn ervaringen in Dachau, trof ik ook de bijna complete correspondentie tussen mijn opa en oma aan. Ik heb deze documenten verwerkt in twee boeken. Het eerste boek, De Lijdensweg van Dachau, is uitgegeven op naam van Willem Eike den Hertog. Dit is zijn verhaal, vanaf het verhoor in mei 1942, dat aanleiding was voor zijn gevangenneming, tot de bevrijding van Dachau door het Amerikaanse leger in april 1945. Vlak na zijn thuiskomst heeft mijn opa een aantal lezingen gehouden in Noordwijkerhout en omgeving. Hij vond dat zijn gemeente en andere geïnteresseerden er recht op hadden om te weten wat hun predikant was overkomen. Hij wilde ook waarschuwen dat er nooit meer een Dachau mocht komen. Deze lezing vormt het begin van het tweede boek, Blijvende Herinneringen van een Bittere Schoonheid, dat ik op mijn eigen naam heb uitgegeven. Het geeft een goede samenvatting van het uitgebreidere verhaal uit De Lijdensweg van Dachau. Het tweede deel van het boek omvat alle bewaard gebleven brieven die mijn opa en oma mochten uitwisselen. Ik heb ze uit het Duits vertaald en in zijn geheel opgenomen. Zo is er aan de ene kant het verhaal van mijn opa in Dachau en aan de andere kant het verhaal van mijn oma uit Noordwijkerhout, waar het even zo goed en zo kwaad als mogelijk doorging. Ze schrijft over hun twee opgroeiende kinderen, de familie en de beslommeringen in de kerk. Ik ben ruim twee jaar bezig geweest met het onderzoek en verwerken van dit verhaal. Een verhaal dat vijfenzeventig jaar na de bevrijding nog altijd relevant is.