De argumenten liegen er niet om

Olax (1987) schrijft een sonnettenkransenkransenkrans. Een reeks van veertien boeken, met in elk boek veertien hoofdstukken, met in elk hoofdstuk veertien sonnetten, met in elk sonnet (uiteraard) veertien regels. De laatste regel van elk sonnet is de eerste van het volgende, en de eerste regels van elke veertien sonnetten vormen een vijftiende, een meestersonnet. De laatste regel van elk meestersonnet is de eerste van het volgende, en de eerste regels van veertien meestersonnetten vormen een vijftiende, het grootmeestersonnet. De laatste regel van elk grootmeestersonnet... ach, u kan het zelf verder wel invullen. Een zeer omvangrijk klusje, dus. Olax is als kind in de ketel met woordenboeken gevallen, en lust er nu nog steeds wel pap van. Zijn schrijfstijl is egocentrisch, nietsontziend en agressief; soms langdradig, vaak pedant en nooit eens een keertje opbeurend. Toch is er voor de oplettende lezer altijd wel wat te lachen, want de aanval is de beste verdediging, en humor is de beste aanval. Naast een soort van dichter, is Olax ook een soort van zanger, een soort van componist en een soort van filosoof. In de praktijk kijkt hij in het dagelijks leven vooral YouTubefilmpjes, en eet hij net iets te veel. Olax moppert graag en veel.