Maar goed ...

Het klinkt soms allemaal weinig hoopvol, de teksten van Reinier van Delden. Het doet je glimlachen of je herkent er iets in wat jezelf ook wel eens overkomt of denkt, maar een schaterlach komt er zelden aan te pas. Desalniettemin leest ook dit tweede boekje van zijn hand weer lekker weg. Sla het af en toe eens open, pluk er een verhaaltje uit en leg het weer opzij. Dat is zo ongeveer wat de schrijver beoogt met zijn verhaaltjes. Een echte schrijver wil Reinier van Delden zich dan ook niet noemen. Meer een “schrijvend persoon”, zoals zijn voorbeeld Simon Carmiggelt zichzelf ook omschreef. Afijn, schrijver of schrijvend persoon, hij wil natuurlijk wel dat zijn verhaaltjes gelezen worden en daarnaast hoopt hij op een bescheiden verkoop. Want er moet immers brood op de plank, maar goed ...