Het Winston Eiland

Hallo Lezers, Nadat ik op achtentwintigjarige leeftijd de Amsterdamse Jordaan verliet omdat mijn man werd uitgezonden naar verschillende landen in Afrika, heb ik nooit meer in Amsterdam gewoond. Toen we gepensioneerd waren, zijn we naar Portugal gegaan en daar wonen we nog steeds. Tijdens mijn expatleven is het idee bij me opgekomen om te gaan schrijven. Dat was een zware klus. Ik weet nog hoe ik langs mijn bureau liep en naar mijn computer keek. Het was iedere keer weer een hoge drempel om erachter te gaan zitten schrijven. Toch sprong ik steeds weer over die drempel heen. En als mijn vingers eenmaal het toetsenbord raakten, leek het vanzelf te gaan. Maar de angst om met schrijven te beginnen herhaalde zich steeds weer. Nu, twintig jaar later, is die drempel er nog, maar ik weet, dat als ik eenmaal achter de computer plaatsneem, de woorden vanzelf komen. Ik schrijf wat er in mij opkomt. Thriller, Horror, Roman, het maakt me niets uit zolang het verhaal maar in mijn hoofd zit. Ik kan niet aan een verhaal beginnen als ik de plot en het einde niet weet.